Lieve Hans,
het is alweer twee dagen geleden, ons uitje. Ik weet eigenlijk nog altijd niet zo goed wat je ervan vond om samen met mij naar de fitness te gaan. Je had nochtans als eens hier en daar laten vallen dat je wou beginnen lopen dus het leek mij wel leuk om samen iets sportiefs te doen. Ik had niet echt verwacht dat je op de loopband een klein beetje wit zou worden en flauw zou vallen. Maar dat was vermoedelijk de schuld van Cindy die wou bewijzen dat je toch rapper kon lopen dan je zelf zei. Niet bepaald netjes van haar om in het geniep de snelheid op te drijven. Gelukkig had ze Bjarne bij de hand die toch wel bedreven is in mond-op-mond ademhaling. Al kan ik niet zeggen dat ik het leuk vond om het hem te zien doen. Ik begin nu trouwens te twijfelen aan zijn geaardheid. Hij leek wel heel erg zijn kans te grijpen om je binnen te doen. Ik was in alle geval blij dat je snel weer bijkwam en zeker vooraleer Bjarne eerder voor jou onaangename zaken wou proberen. Hij liep daar achteraf over te stoefen, maar ik heb je met hand en tand verdedigd, Hans.
Over tanden gesproken. Het was een zeer spijtig voorval dat die tand tijdens ons romantisch etentje achter afbrak. Helaas heb ik niet alleen mijn tweelingszus geërfd maar ook een fraktie van haar slecht gebit. Een mooi zicht was het niet, ik geef het toe, maar tandarts Deboorder heeft alles alweer mooi gefikst. Ik wil niet dat iemand jou met een lief zonder tand ziet rondlopen.
Want ja, Hans, ik denk dat we nu wel kunnen stellen dat we een koppel zijn. Een beginnend koppel, weliswaar, maar toch: een koppel. Alle mooie dingen beginnen met een kus. Ons begin kende een zeer kwalijke onderbreking na de eerste kus op oudejaar, maar ik denk dat we er nu wel een vervolg aan kunnen breien. Of naaien, zoals je gisteren zelf zei. Al weet ik niet zo goed of ik dat wel juist begrepen heb.
Liefs
Elise
Geen opmerkingen:
Een reactie posten