Poging

Mijn tweelingzus Beth! Breek me de bek niet open, Hans. En de hare blijkbaar ook niet, zo te lezen. Ik heb haar al een jaar niet meer gezien maar blijkbaar heeft ze nog niks van haar slechte manieren en haar slecht gebit verloren. Nooit liet ze een kans voorbijgaan om mij een loer te draaien. Hemeltergend is het. Laten we het vooral niet over haar hebben. Ik ken een beter onderwerp: ONS. Al is Grietje ook geen slecht onderwerp eigenlijk, want daarover tast ik nog altijd in het duister...

Hoe lang is het nu al geleden dat ik je hoorde, Hans. Een kleine week? Om maar te zwijgen over hoeveel tijd er al voorbij is sinds ik je laatst zag. Ik merk dat dat, zelfs voor mij, toch wel vrij lang is. Diep in mij kriebelt een verlangen om je terug te zien en te kijken of de aantrekkingskracht nog aanwezig is. Gaan we nog een poging wagen om af te spreken? Of heb jij ondertussen al genoeg van mij en mijn vreselijke familie om je daar nog in te storten? Want als je denkt dat Beth erg is, dan heb je mijn moeder nog niet gezien. Soms denk ik dat ik per ongeluk verwisseld ben in het ziekenhuis. Zou dat kunnen, Hans?

Omdat ik van plan ben het deze keer wat beter aan te pakken, kom ik jou ophalen. Schikt morgen om 18 h bij jou? Ik zal je compleet verrassen. Jij moet alleen zorgen dat je je sportschoenen en training aanhebt en ik zorg voor een romantisch uitje.

Elise